Thuis: In mezelf.
In Limone. In Afrika.
Voor anderen.
Ellen cares for Africa is niet zomaar de zoveelste stichting die goed wil doen op het Afrikaanse continent. Er heerst een intrinsieke motivatie in mij om de mensen in dit deel van de wereld een fijn thuis te geven. Ik schrijf deze blog dan ook op het terras van mijn tweede thuis: hotel Du Lac in Limone Sul Garda. Een plek waar ik gedurende mijn leven al ontelbare keren te gast ben geweest. Met zowel het gezin als ook met geliefden en vrienden. Tegenwoordig voel ik mij ook thuis in mezelf, het allerbelangrijkste wat er is. Mede door mijn persoonlijke groei heb ik de mogelijkheid om financiële middelen te creëren om de mensen in Afrika, met name Kenia, te kunnen voorzien van basisbehoeften, en dus een veilig thuis! Ik begrijp dat er nu wellicht enkele vraagtekens ontstaan en daarom leg ik mijn persoonlijke verhaal hieronder verder uit.
Mogelijkheden vs. onmogelijkheden
De plek waar ik deze blog schrijf, mijn geliefde Limone, is een uitgelezen voorbeeld van de fijne basis die ik als klein kind al had. Waar mijn leven al vroeg uit mogelijkheden bestond, geven de barre omstandigheden in Afrika helaas vaak een leven bestaande uit onmogelijkheden.
In Afrika zijn zelfs de basisbehoeften (water, voedsel, onderwijs) van een kind niet altijd vanzelfsprekend. Dit laatste gaat mij oprecht aan het hart, ik heb namelijk zoveel fijne momenten op het Afrikaanse continent beleefd en veel levenswijsheden in dit continent opgedaan. Ik heb ruim een jaar in Kenia gewoond en zelfs de mogelijkheid gehad om een dikke week bij een traditionele Masai stam te verblijven. Tijdens gesprekken met deze stamleden heb ik veel geleerd over de zaken die echt belangrijk zijn in het leven. Denk hierbij aan mijn relativeringsvermogen en mijn definitie van het woord geluk, evenals de zaken waar dit in te vinden is.
Uiteindelijk heb ik mezelf in Kenia weer teruggevonden na de scheiding van mijn ouders, een impactvolle gebeurtenis in mijn leven. Het feit dat ik nu iets kan terugdoen voor de inwoners van dit zeer bijzondere continent, die ondanks hun levensomstandigheden vaak positiever zijn dan de gemiddelde westerling, geeft me een heel fijn gevoel.
Redenen achter mijn autobiografie
Ik was eerder nooit in de mogelijkheid om iets te betekenen voor Afrika. De financiële middelen ontbraken hier simpelweg voor, niet de wilskracht. Maar daar is nu verandering in gekomen! Enkele jaren geleden ben ik een diep dal geraakt. Mentaal was ik altijd al een meisje, maar ik leefde opgesloten in een jongenslichaam. Ik was verre van thuis in mijn eigen lichaam. Ik ben hierdoor na een lange, intense periode van onderdrukking in een bijzonder en opluchtend traject terecht gekomen. Door alle zelfreflectie en levenswijsheden die ik heb opgedaan in de loop der tijd, voel en weet ik dat ik de kracht in huis heb om anderen naar een hoger niveau te brengen.
Mede daarom heb ik een boek geschreven over mijn transitie, zowel fysiek als mentaal. Het boek bevat verschillende onderwerpen zoals genderdysforie, vrouw zijn in een zakelijke wereld, opklimmen uit een diep dal en het leven om jezelf opbouwen in plaats van buigen richting anderen. Door het uitgeven van het boek hoop ik een groot publiek te kunnen bereiken en veel mensen daarmee te helpen, in het vinden van hun geluk. Een deel van de opbrengsten van mijn boek zal ik doneren aan de stichting.
Geluk
Vaak krijg ik de vraag of ik echt een deel van de opbrengsten van de boekverkoop ga weggeven. Ja, is dan mijn antwoord, zonder enige twijfel. Ik zie het dan ook niet als weggeven maar als een maatschappelijke investering. Het feit dat ik met dit geld anderen kan helpen die het zo moeilijk hebben en niet eens beschikken over basisvoorzieningen, geeft mij echt een heerlijk gevoel en is naar mijn mening pure rijkdom.
Uiteraard hoop ik met mijn woorden meer mensen te kunnen inspireren om naast het kopen van mijn boek, de stichting Ellen cares for Africa een warm hart toe te dragen. Dit met eventuele donaties om de inwoners van dit continent, waar wij Europeanen uiteindelijk allemaal vanaf stammen, een handje te helpen aan de voor hen vaak zo onbereikbare basisvoorzieningen.
Gelukkige groet,
Ellen.